Centrum Edukacji Regionalnej

„Proszę Was: pozostańcie wierni temu dziedzictwu!
Uczyńcie je podstawą swojego wychowania!
Uczyńcie je przedmiotem szlachetnej dumy!
Przechowajcie to dziedzictwo! Pomóżcie temu dziedzictwu!
Przekażcie to następnym pokoleniom!”

Jan Paweł II

Projekt rewitalizacji zespołu dworskiego poprzez utworzenie centrum edukacji, kultury, informacji i nauki „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach”

Wstęp.

W skład zespołu dworskiego w Brzezicach wchodzą:
– XIX w. dwór;
– budynek gospodarczy, pierwotnie pełniący funkcję kuchni dworskiej z 1902 r.;
– park krajobrazowego z XIX w z reliktami nasadzeń regularnych z XVIII w.

Obiekt wpisany jest do Rejestru Zabytków pod numerem A/731 (11 sierpnia 1977 roku).
Administracyjnie Brzezice leżą na terenie gminy Piaski, powiat Świdnicki, województwo Lubelskie.

[nggallery id=5]

Inicjatorem i pomysłodawcą utworzenia „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach” pełniącego rolę centrum edukacji, kultury, informacji i nauki oraz jądra klastra lokalnych centrów informacji młodzieżowej, służącego wymianie informacji młodzieżowej i prowadzącego szeroką działalność z zakresu edukacji regionalnej, ekologicznej i europejskiej oraz wychowania patriotycznego i obywatelskiego dla dzieci, młodzieży i dorosłych, realizującego ideę kształcenia ustawicznego rozumianego jako „kształcenie przez całe życie” pełniącego jednocześnie rolę Lokalnego Ośrodku Kształcenia na Odległość (e-learning) jest Marek Wojtczak, Prezes Zarządu Fundacji Zrównoważonego Rozwoju „2BS”.

Historia wsi i dworu Brzezice.

Zespół dworski w Brzezicach usytuowany jest na pochyłości zwróconej w stronę rzeki Giełczew, pośród starego parku z różnorodnym starodrzewiem, którego najciekawszym obiektem przyrodniczym jest ponad 600-letni, rozłożysty dąb, świadek dziejów Brzezic, najstarszy pomnik przyrody na tym terenie.

Wieś Brzezice, o nazwie w 1330 roku zanotowanej jako Bryscza, z polskiego prawa średzkiego przeszła na prawo osiedleńcze magdeburskie.

W odpisach najstarszych dokumentów sądowych z 1381 roku występuje nazwa Brzezicze, Brzezicz (1383), Brzezice alias Stróża (1433) Antiqua, Nowa alias Interiar Brzezycze nad rzeką Giełczew (1482).

W latach 1409—1429 (według dokumentów) mieszkają tu dziedzic Marek Syrek (herbu Jastrzębiec) i jego żona Beata.
W latach 1414—1420 dziedzicami byli też Mirża i Jan, a w 1415 roku Pierzchna, wdowa po Mikołaju, a matka wspomnianego Mirży i Jana.
W 1469—1482 roku Jan, syn Mirży z Dolnych, czyli Nowych Brzezic, jak również Jakub ze Starych Brzezic byli dziedzicami tych Wsi.

W 1453 roku biskup Zbigniew Oleśnicki, dziedzic sąsiednich Biskupic i Stróży, włączył Brzezice do nowo erygowanej parafii Biskupice. Od tej pory Brzezice należały do parafii w Biskupicach, a administracyjnie do gminy Piaski.

W 1603 roku w dokumentach dotyczących wsi odnotowano nazwę Brzezice Małe, a w 1787 roku występują nazwy Brzezice Szlacheckie i Brzezice. Z kolei w 1801 roku odnotowano, że w Brzezicach Wielkich istniało 39 domów, a w Brzezicach Małych —28 domów. Wynikało z tego, iż istniały obok siebie dwie miejscowości o tej samej nazwie różniące się tylko przymionami Chodziło tu z pewnością o miejscowość Brzezice, które powstały w XV wieku, ale dopiero w XIX wieku przyjęły nazwę Brzeziczki leżące w pobliżu rzeki Giełczwi.
Brzezice więc te, Wielkie — Szlacheckie, pozostały w rękach biskupstwa krakowskiego, a w XVII wieku (1676) przeszły we władanie Aleksandra Lanckorońskiego.

W 1862 roku Brzezice Wielkie i Małe (Brzeziczki) były własnością Ludwiki Zembrzuskiej z Ligowskich, ale już w roku następnym otrzymał je w spadku Jan Zembrzuski. W 1875 roku znów zmienił się właściciel klucza brzezickiego, a został nim Władysław Zembrzuski, brat Jana. Wówczas to (1885) dobra Brzezice obejmowały 727 morgów 201 prętów oraz 363 morgów 200 prętów uprawianych przez chłopów ze wsi w zamian za prawo do korzystania z serwitutów.
Dobra Brzezice przy końcu XIX wieku (1891) przeszły w ręce Władysława Morchonowicza, syna Józefa, i jego żony, Zofii z Lemańskich, córki Józefa Kalasantego Lemańskiego, właściciela majątku w Gardzienicach, które niedługo potem przypadły jako wiano ich córce Marii i jej mężowi, hrabiemu Edmundowi Scipio del Campo.

Hrabia Edmund (16 XI 1859 — IV 1923) żył z małżonką (1861 — 18 IX 1939 r.) w dobrach brzezickich przez długie lata. Rozumnym gospodarowaniem i wielką zapobiegliwością doprowadzili majątek do pełnego rozkwitu gospodarczego i to mimo trudnych lat wrzenia rewolucyjnego (1905), działań wojennych (1914—1915), buntu służby folwarcznej (1917) i rodzenia się niepodległości Polski. Nastąpiła więc rozbudowa zaplecza gospodarczego na folwarkach w Brzezicach i Brzeziczkach. Pobudowano kuchnię dworską (1902), rozbudowano i unowocześniono oranżerię, wybudowano kuźnię dworską (1902), młyn (obsługujący z czasem potrzeby dworu i sąsiednich wsi), wzniesiono stajnie, obory dworskie i folwarczne (1924), magazyny i spichlerze oraz ogrodzenie parku (l900). Wysadzono lipami szeroką aleję od szosy do dworu w parku.
Dwór istniejący w Brzezicach wzniesiono zapewne wcześniej, jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku, na miejscu jeszcze starszego dworu z okresu odrodzenia i ruchu reformacyjnego. Obiekt ten, istniejący do dzisiaj, był adaptowany, rozbudowywany i zmieniany przez kolejnych właścicieli, Zembrzuskich i Scypionów, już w XIX wieku, a potem wielokrotnie w XX wieku. Frontem zwrócony jest ku wschodowi. Parterowy z mieszkalnym poddaszem i piętrowym nieznacznym rezalitem na osi od frontu. Budynek zbudowany jest z kamienia i ma kształt prostokąta. Od tyłu dworu, na przełomie XIX i XX wieku, dobudowano prostopadle skrzydło. Dach kryty gontem i blachą. Wokół dworu stosunkowo dobrze zachowany pierwotny park krajobrazowy z XIX wieku (z reliktami nasadzeń regularnych z XVIII wieku) z widocznym śladem po gazonie kwiatowym przy wejściu do budynku od strony północnej.
Wspomniane wyżej zaplecze gospodarcze położone jest w pewnym oddaleniu, w północno-zachodniej stronie dworu, wzdłuż linii zabytkowej alei wiekowych lip, prowadzącej do bielejącego pośród drzew parku dworu Scipionów.

Po śmierci hrabiego Edmunda majątkiem w Brzezicach i Brzeziczkach włada jego syn. hrabia Włodzimierz Scipio dcl Campo (1885—1959), który w 1920 roku ożenił się z Wandą Świderską, wdową po Stanisławie Szczeniowskim, poległym w początkach wojny w 1914 roku koło Krynicy. W 1922 roku urodził się im syn Henryk, który miał dwóch przyrodnich braci, Olgierda (ur. 1911) i Władysława (ur. 1914), z pierwszego małżeństwa matki.

Hrabia Włodzimierz, podobnie jak rodzice, był dobrym gospodarzem i majątek jego dawał sąsiadom przykład gospodarności. Do czasu wybuchu II wojny światowej dobra brzezickie, łącznie z folwarkiem w Brzeziczkach i Ludwikowie, posiadały około 1000 morgów, w tym w samych Brzezicach było około 500 morgów użytków rolnych.
W 1938 roku wydzielono z dóbr trzy kolonie. Część ziemi zyskała nowych właścicieli, jednak większość majątku została w ręku hrabiego Włodzimierza i jego dorastającego syna, Henryka, któremu przypadły Brzeziczki.
Podczas okupacji hitlerowskiej hrabia Włodzimierz pozostał z rodziną w swoim majątku szanowany przez władze okupacyjne jako Włoch z pochodzenia, znany działacz cukrownictwa i dobry gospodarz, znający język niemiecki. Hrabia Włodzimierz, znający doskonale język niemiecki (studiował w Lipsku), niejednokrotnie był skutecznym, o dużym autorytecie, mediatorem między władzami okupacyjnymi a ludnością z dworu i wsi; bronił jej przed aresztowaniem czy wysłaniem na przymusowe roboty do III Rzeszy.
Na skutek zbliżania się frontu już 15 lipca 1944 roku rodzina Scypionów wyjechała do Warszawy.
We wrześniu 1944 roku majątek w Brzezicach i Brzeziczkach obejmował 343,85 ha ziemi, które rozparcelowano na mocy dekretu PKWN z 6 września między służbę rolną i małorolnych chłopów z tych wsi.
Zabytkowy dwór z parkiem przekazano władzom oświatowym na szkolę podstawową, która mieściła się tam do roku 2006 r.; budynki gospodarcze i część ziemi uprawnej i łąk przejęła w 1947 roku Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w Brzezicach.

Lucjan Świetlicki „Dwory nad Giełczwią”

Istota rewitalizacji.

Projekt rewitalizacji zespołu dworskiego w Brzezicach, to nie tylko adaptacja do celów użytkowych opuszczonej nieruchomości, to szeroki wachlarz różnych, ale jednocześnie komplementarnych ze sobą, przedsięwzięć, dla których wspólnym celem jest wywołanie zmian społecznych i pobudzenie gospodarcze, niejako – zgodnie z dosłownym znaczeniem terminu – „przywrócenie do życia”. Roboty budowlane są tutaj jedynie jednym ze środków służących do osiągnięcia znacznie szerszego celu.

W takim wymiarze, rewitalizacja to nadanie zespołowi zupełnie nowych funkcji z udziałem jak najszerszej grupy partnerów. W projekcie zakładamy współpracę z jednostkami samorządu terytorialnego każdego szczebla, instytucjami kultury, organizacjami pozarządowymi, placówkami edukacyjnymi, szkołami wyższymi, a przede wszystkim społecznością lokalną. To przedsięwzięcie zakładające realizację wzajemnie powiązanych działań zarówno inwestycyjnych, jak i społecznych, finansowanych z różnych źródeł w oparciu o autorską koncepcja przyszłego funkcjonowania centrum.

Idea Centrum Edukacji Regionalnej.

Wiele na polskiej ziemi zmieniło się i zmienia. Mijają stulecia,
a Polska rośnie wśród kolei losów, jak ten wielki dziejowy dąb, ze swoich korzeni.
To jest wielkie dziedzictwo, z którym idziemy w przyszłość.
Niech za sprawą Wojciecha i wszystkich polskich patronów zgromadzonych wokół Bogarodzicy,
owoce odkupienia trwają i utrwalają się wśród tych pokoleń, które idą.
Niech ludzie trzeciego tysiąclecia podejmą misję przekazaną kiedy przed tysiącem lat,
przez świętego Wojciecha i niech ją z kolei przekazują coraz to nowym pokoleniom.

Pragnę Was jeszcze zachęcić, abyście nadal strzegli swojej tożsamości,
pielęgnując więzi rodzinne, pogłębiając znajomość swojego języka i starając się
przekazywać swą bogatą tradycję młodemu pokoleniu.

Jan Paweł II
Sopot, 5 czerwca 1999 r.

Przekazywanie dziedzictwa kulturowego odbywa się przede wszystkim poprzez przyjęcie wartości tkwiących w bezpośrednim, przyrodniczym i kulturowym otoczeniu człowieka. Wpływa to również na kształtowanie osobowości. Pierwszym wymiarem wartości regionu i postawy regionalnej jest wspólnota. Dla konkretnej społeczności lokalnej jest ona naturalną samoobroną przed niebezpieczeństwem uniformizmu i unifikacji. Jeśli bowiem przyjąć, że wynika ona z różnorodności, broni jej i ją rozwija, że opiera się na autonomii regionu, to w praktyce oznacza to zagwarantowanie danej społeczności szerokiego wachlarza działań społecznych, gospodarczych, kulturowych a nawet politycznych. To wszystko składa się na możliwość stanowienia o sobie.

Ruch regionalistyczny i samorządowy uaktywnia wszystkie środowiska i wyzwala społecznikowską inicjatywę. Twórcze siły intelektualne, kompetencje i zaangażowanie skupionych w nim ludzi przyczyniają się do budowy społeczeństwa obywatelskiego, upodmiotowionego, zdolnego kreować nowe oblicze regionów w tym kraju. Tworzy się w ten sposób postawy obywatelskie i poczucie solidarności z ideą społeczeństwa, w którym wszyscy obywatele, bez względu na pochodzenie etniczne, społeczne oraz wyznawany światopogląd są równi wobec prawa. Troska o region i jego dziedzictwo kulturowe to obrona własnych „korzeni”, własnej tożsamości, wzbogacanie osobowości, zaspokajanie potrzeby posiadania własnego miejsca na ziemi.

Współodpowiedzialność za region i jego dziedzictwo kulturowe to próba zachowania środowiska i kultury dla przyszłych pokoleń, a przez to wkład jednostki w teraźniejsze i przyszłe losy regionu, kraju.
Istotę regionalizmu polskiego i jego znaczenia w życiu publicznym „małej” i „dużej” ojczyzny wyraża Karta Regionalizmu Polskiego, uchwalona na V Kongresie Regionalnych Towarzystw Kultury.

W tym może pomóc nam właśnie edukacja, edukacja regionalna i edukacja europejska, które są niezwykle wartościowymi elementami tworzącymi edukację narodową nie tylko z racji korzyści ekonomicznych. Polacy, wzbogacający własną tożsamość narodową poczuciem przynależności do małej regionalnej ojczyzny, jak i szerszej wspólnoty europejskiej stają się bardziej otwarci, tolerancyjni, a przede wszystkim bogatsi duchowo.

W polskich szkołach edukację regionalną, tak jak i inne treści międzyprzedmiotowe realizowane są w oparciu o tzw. ścieżki edukacyjne, które stanowią nową jakość w reformującej się szkole polskiej i od 1999 r. są wprowadzane praktycznie do szkół podstawowych, gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych.
Praktyka realizacji ścieżek edukacyjnych jest taka, że nauczyciele kilku przedmiotów umawiają się co do realizacji wspólnych celów bądź to w ramach jednego projektu edukacyjnego, bądź realizując równolegle różne zadania edukacyjne, bądź też ograniczając swoją współpracę jedynie do świadomości celów oraz wzajemnego raportowania efektów podejmowanych przez siebie działań. Nauczanie miedzyprzedmiotowe powinno stać się podstawową gwarancją pełnego uczestnictwa absolwentów naszych szkół w systemie aktywnego odbioru, indywidualnego przetwarzania i osobistego wykorzystywania zasobów wiedzy i informacji nieustannie generowanych przez nieskończoną liczbę źródeł.

Integracja międzyprzedmiotowa daje uczniom niepowtarzalną szansę odnajdywania i praktycznego zastosowania nowo zdobytej wiedzy i umiejętności w różnorodnych sytuacjach – mniej przypisanych poszczególnym przedmiotom nauczania, w większym stopniu związanych z życiem pozaszkolnym. Dodatkową korzyścią, jakiej zapewne nie odczują wprost uczniowie, która może być podstawą sukcesów edukacyjnych nauczycieli, może być zwielokrotnione i wieloaspektowe oddziaływanie na ucznia w kontekście kreowania i wzmacniania wybranych umiejętności składających się docelowo na określone umiejętności kluczowe.

W chwili obecnej polskie szkoły na poszczególnych poziomach nauczania realizują następujące ścieżki edukacyjne: edukacja prozdrowotna, edukacja ekologiczna, edukacja czytelnicza i medialna, wychowanie do życia w rodzinie, edukacja regionalna – dziedzictwo kulturowe w regionie, wychowanie patriotyczne i obywatelskie, edukacja filozoficzna, edukacja europejska, kultura polska na tle tradycji śródziemnomorskiej i obrona cywilna.

Problematyka dziedzictwa kulturowego w regionie zazębia się z treściami innych ścieżek edukacyjnych. Szczególnie wyraźne i ważne jest tu przenikanie treści ze ścieżką programową edukacja europejska, wychowanie patriotyczne i obywatelskie i edukacja ekologiczna.

Edukacja patriotyczna także w znaczącym stopniu powiązana jest z edukacją regionalną.

Wychowanie patriotyczne jest jednym z działów celowego i świadomego kształtowania osobowości młodego pokolenia, postaw jednostki we własnym społeczeństwie, a także spraw związanych z miejscem tego społeczeństwa w świecie. Posiada jednak własną problematykę, którą stanowi poczucie przynależności do określonej grupy narodowej, wpajanie szacunku i przywiązania do tradycji własnego narodu, jego osiągnięć, kultury, języka kraju ojczystego i ludzi, którzy go zamieszkują.

Wychowanie patriotyczne i obywatelskie, wiążąc się ściśle z wychowaniem w rodzinie i w środowisku lokalnym przygotowując uczniów do „aktywnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu publicznym”.

Jednym z najważniejszych problemów współczesnego świata jest ochrona naturalnego środowiska. Człowiek, żyjący początkowo w symbiozie z przyrodą, wraz z rozwojem nauki i techniki zaczął ją przekształcać. Postępująca degradacja przyrody spowodowała, iż w drugiej połowie dwudziestego wieku podjęte zostały kompleksowe działania mające na celu ochronę środowiska. Tym samym przyczyniono się w sposób pośredni do ochrony samego człowieka.

Podstawą tej działalności powinno być wychowanie ogółu społeczeństwa, które należy rozpoczynać od najmłodszej generacji. Umiejętność właściwego współżycia ludzi z przyrodą należy „zaszczepiać” dzieciom od najmłodszych lat. Aby jednak były one przekonane o konieczności ochrony przyrody, szanowały i doceniały ją muszą ją poznawać. Nie można jednak poprzestawać na podawaniu czystej wiedzy. Sama naukowa nazwa jest tylko suchym słowem. W pracy z dziećmi nie należy skupiać się na nazywaniu, identyfikacji gatunków. Nie dlatego, że nazwy nie są ważne. Ale są ważniejsze problemy w edukacji środowiskowej. Niech dzieci bawią się i cieszą. Wtedy zaczną wczuwać się w przyrodę, wykształcać z nią emocjonalne związki.

Edukacja ekologiczna to formowanie wiedzy, a także rozwijanie wrażliwości oraz chęci działania na rzecz kształtowania i ochrony środowiska. Cele edukacji ekologicznej skupiają się na poznawaniu motywów i sposobów ochrony środowiska, kształceniu umiejętności dostrzegania zjawisk w ekosystemach, przewidywaniu i ocenie pewnych następstw obserwowanych zjawisk przyrodniczych i czynów człowieka, kształtowaniu emocjonalnego stosunku do określonych zjawisk i obiektów w środowisku człowieka, formowaniu i wzmacnianiu pozytywnych przekonań i postaw wobec określonych zjawisk, obiektów przyrodniczych.

Cele projektu.

Podstawowe funkcje, jakie ma spełniać „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach” to:

1. Edukacyjna mająca na celu podniesienie poziomu wiedzy poprzez szkolenia i doskonalenie kwalifikacji nauczycieli specjalizujących się w tematyce regionalnej, pozostałej kadry placówek oświatowych, pracowników placówek wychowania pozaszkolnego, animatorów kultury, sztuki, sportu i rekreacji, pracowników i kierowników placówek opiekuńczych oraz zespołów nauczających i studentów. Będzie to ośrodek realizujący ideę kształcenia ustawicznego rozumianego jako „kształcenie przez całe życie” pełniący jednocześnie rolę Lokalnego Ośrodka Kształcenia na Odległość (e-learning).

2. Informacyjna realizowana w formie Centrum Informacji Młodzieżowej miejsca, gdzie młodzież będzie mogła uzyskać odpowiedzi na pytania (osobiste, telefoniczne i Internetowe) dotyczące Europy, Polski, regionu lubelskiego i subregionu dorzecza Giełczwi, a dotyczących bezpośrednio młodzieży i Wirtualne Centrum Informacji Młodzieżowej odpowiednika Centrum Informacji Młodzieżowej w Internecie.

3. Promocyjna polegająca na gromadzeniu, opracowywaniu oraz promocji i upowszechnianiu wiedzy o tradycyjnych i współczesnych problemach subregionu dorzecza rzeki Giełczwi, regionu o szczególnych wartościach dla naszego dziedzictwa narodowego i różnorodności biologicznej wśród dzieci i młodzieży.

4. Turystyczna polegająca na udostępnianiu zespołu dworskiego dla ruchu wycieczkowego, w tym uczniów odbywających zajęcia w ramach „Zielonych Szkół” czyli kilkudniowych wycieczek z programem realizowanym w ramach ścieżek: edukacja regionalna – dziedzictwo kulturowe w regionie, wychowanie patriotyczne i obywatelskie, edukacja ekologiczna i edukacja europejska.

Realizacja projektu przyczyni się także do wzrostu atrakcyjności inwestycyjnej subregionu, to dzięki działalności Centrum wzrośnie grono odwiedzających Brzezice oraz Piaski, obszar dorzecza rzeki Giełczwi i okolice. Stworzone zostaną warunki do realizacji szkoleń i seminariów organizowanych nie tylko dla nauczycieli, ale również dla podmiotów komercyjnych.
Zostanie rozbudowana i unowocześniona baza dydaktyczna i noclegowa.
Powstaną nowe stałe i sezonowe miejsca pracy.

Z chwilą powstania rozszerzenia bazy Centrum o kuchnię dworską znajdzie w niej siedzibę Akademia Innowacji Regionalnych posiadająca uprawnienia szkoły publicznej, która będzie kształciła animatorów innowacji wspierających działania związane z podnoszeniem poziomu innowacyjności regionu, promocją rozwiązań innowacyjnych generowanych w regionie, ustanowieniu sieci współpracy w celu wymiany informacji i wiedzy na rzecz społeczności lokalnej i pomagających w realizacji i osiągnięciu komercyjnego sukcesu wszelkim projektom innowacyjnym służącym do zrównoważonego rozwoju regionalnego, poprzez rozwijanie regionalnych inicjatyw edukacyjnych w zakresie teoretycznej i praktycznej wiedzy o ochronie i wykorzystaniu dziedzictwa kulturowego, turystyki i środowiska naturalnego, krzewienie idei związanych z integracją europejską i otwieranie perspektyw społecznościom lokalnym poprzez zapoznawanie ich z osiągnięciami różnych regionów i różnych krajów.

Projekt „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach” opracowano zgodnie z wytycznymi zawartymi w opracowanej przez MEN „Strategii rozwoju edukacji na obszarach wiejskich na lata 2007-2013”, w szczególności realizuje on cele działań 1.5 (Aktywizacja absolwentów szkół, którzy pochodzą ze wsi i obszarów wiejskich w zakresie poszukiwania pracy oraz stworzenie im warunków do przekwalifikowania się), 1.8 (Tworzenie warunków do opracowywania i wdrażania programów edukacyjnych, kulturalnych i sportowych kierowanych do mieszkańców wsi i obszarów wiejskich realizowanych przez organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.)), 1.9 (Tworzenie warunków do podejmowania przez uczniów nauki poza miejscem zamieszkania i eliminowanie barier dostępu do edukacji), 3.1 (Udoskonalenie i upowszechnianie instrumentów ułatwiających podnoszenie kwalifikacji oraz przekwalifikowanie osób zatrudnionych i bezrobotnych), 3.2 (Wsparcie inicjatyw realizujących kształcenie „na odległość”, w tym e-learning), 3.5 (Wspieranie działań ułatwiających mieszkańcom wsi i obszarów wiejskich dostęp do dóbr kultury i dziedzictwa przyrodniczego), 3.6 (Tworzenie warunków do uczestnictwa młodzieży w życiu lokalnych społeczności wiejskich), 3.8 (Rozszerzenie oferty edukacyjnej dla osób dorosłych w zakresie podnoszenia i zmiany kwalifikacji zawodowych), 4.1 (Stworzenie infrastruktury niezbędnej do korzystania z nowoczesnych technologii teleinformatycznych), 4.2 (Przygotowanie mieszkańców obszarów wiejskich do korzystania z technologii teleinformatycznych).

Projekt „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach” jest zgodny z wytycznymi zawartymi w „Zaktualizowana Strategia Rozwoju Województwa Lubelskiego na lata 2006-2020”, obowiązującej od 01.01.2006 r., realizując cele operacyjne 1.2 (Rozwój i podnoszenie konkurencyjności regionalnego agrobiznesu, 1.6 (Rozwój społeczeństwa informacyjnego), 2.2 (Podniesienie poziomu wykształcenia i wiedzy mieszkańców regionu), 2.3 (Wzrost zatrudnienia oraz lepsze wykorzystanie zasobów ludzkich w regionie), 2.4 (Wspieranie integracji społecznej i ograniczanie poziomu ubóstwa w regionie), 2.5 (Wzmocnienie i wykorzystanie kapitału kulturowego i społecznego w regionie), 3.2 (Zachowanie i wzmacnianie różnorodności przyrodniczej, krajobrazowej i kulturowej Lubelszczyzny), 3.4 (Poprawa jakości życia mieszkańców wsi oraz wielofunkcyjny rozwój obszarów wiejskich) i 4.3 (Poprawa skuteczności promocji regionu i zdolności do przyciągania inwestycji z zewnątrz)

Realizowane są cele Regionalnego Programu Operacyjnego dla Województwa Lubelskiego na lata 2007 – 2013 (RPO) który zakłada realizację działań w ramach rozwoju infrastruktury wzmacniającej konkurencyjność regionu przedsięwzięcia w zakresie infrastruktury telekomunikacyjnej i społeczeństwa informacyjnego, inicjatyw społeczności lokalnych, infrastruktury turystycznej jako jednego z podstawowych elementów regionalnego wzrostu gospodarczego i zatrudnienia (w tym opracowania programów rozwoju i promocji regionalnych i lokalnych produktów turystycznych, tworzenia systemów i centrów informacji turystycznej, rozwoju usług i kadr związanych z turystyką) i wsparcia kultury jako czynnika wzrostu kapitału społecznego i rozwoju gospodarczego, w tym utrzymania i ochrony dziedzictwa kulturowego o znaczeniu regionalnym i lokalnym oraz zwiększania dostępności do kultury i jej promocji w zakresie.

Powstanie i działalność „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach” realizuje także cele Działania 3.3 – Odnowa i rozwój wsi. Programu rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007-2013, opracowanego w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi [Program rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007-2013 (PROW 2007-2013) – Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi – projekt W-06/VII/06, s.106-109.] i jest zgodne z projektem dokumentu Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu z czerwca 2005 r. „Koncepcja wdrożenia w warunkach polskich systemu kształcenia na odległość”.

W wyniku realizacji projektu „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach”, zrewitalizowany zostanie zabytkowy Zespół Dworsko – Parkowy. Odtworzone zostaną obiekty budowlane, a ich wnętrza będą zaadoptowane na potrzeby dydaktyczno – szkoleniowe pozwalając na realizację działalności Centrum. Poprzez remont i modernizację podwyższony zostanie standard obiektów i jego przystosowanie do realizacji zamierzonych celów projektu. Dobre i różnorodne warunki lokalowe pozwolą na prowadzenie w szerokim zakresie działalności edukacyjnej, szkoleniowej, turystycznej, rekreacyjnej, a to z kolei spowoduje napływ dużej ilości osób i zainteresowanych grup krajowych i zagranicznych, przyczyniając się zarazem do rozwoju Gminy Piaski i subregionu dorzecza rzeki Giełczwi.

Budowa „Centrum Edukacji Regionalnej w Brzezicach” służy rozwijaniu i kształtowaniu świadomości społeczeństwa, edukacji dzieci, młodzieży i dorosłych w zakresie zagadnień regionalizmu, kultury i sztuki. Jego działalność jest bardzo wyraźnym odwołaniem do nowoczesnych, praktykowanych w Europie, form aktywności placówek edukacyjnych i kulturalnych. Dzięki temu na terenie Gminy Piaski będą realizowane dodatkowe zadania o wielkim znaczeniu społecznym.

Do końca 2008 r., powstały min. nw. opracowania:

– „Remont i adaptacja dworu w Brzezicach”, praca magisterska p. Pawła Sibigi, promotor: dr inż. arch. Halina Landecka, Politechnika Lubelska;
– „Ocena stanu technicznego oraz remont Zespołu Dworskiego w Brzezicach, praca magisterska p. Agnieszka Dekiel i Maciej Bielak, promotor: dr hab. inż. Bogusław Szmygin, konsultacje: mgr inż. Tomasz Nicer i mgr inż. Maciej Trochonowicz, Politechnika Lubelska.